Coolprinting

Leo Boudewijns bedient zich van de aloude sjabloontechniek, zoals die in de eerste helft van de vorige eeuw door de Groningse drukker/graficus/schilder Hendrik Nicolaas Werkman (1882-1945) werd gebruikt.

Het sjabloneren was tot dan toe een manier om versieringen en ornamenten in keukens en gangen van huizen aan te brengen. Werkman verhief deze huisvlijt tot een volwassen kunstenaarsmedium.
Boudewijns zette de techniek verder naar zijn eigen hand. Met behulp van zelf gesneden sjablonen, fijne etsinkt en hoogwaardig aquarelpapier weet hij opvallende prenten te creëren, die frapperen door rake vormen en sterke kleuren.

De sjabloontechniek werd indertijd vooral ontwikkeld om meerdere exemplaren van dezelfde voorstelling te verkrijgen, of om documenten te verveelvoudigen. De Engelsen noemen het stencilling. Maar Leo Boudewijns maakt van zijn ontwerpen slechts één druk, en vernietigt daarna de sjablonen. De kopers krijgen op die manier een uniek kunstwerk in handen.
De naam cool printing is een eerbetoon aan Werkman, die zijn eigen druksels wel hot printing noemde, naar analogie van zijn favoriete muziek, de hot jazz.

Naar Boven